Przebudzenie

Witaj, czytelniku, na nowym blogu stronie uniwersum Sharielon!
W ramach krótkiego przywitania, podzielę się krótkim dodatkiem do pewnego opowiadania mojego autorstwa :) (czytaj "Insygnium!)
Natomiast już wkrótce rozpocznie się publikacja pierwszych rozdziałów odnowionych "Kronik Blackbold" a także, dla tych którzy mieli już do czynienia z tym tytułem i wolą coś nowego, powstanie nowa seria - "Szlak Równika" kompletnie różna od "Kronik"...
Mam nadzieję, że obcowanie z obiema seriami sprawi wszystkim frajdę, tak jak mi ich tworzenie!
Do zobaczenia!
~ Grevince 


"Przebudzenie"

 Kroki już dawno ucichły, zapanowała cisza. Mętna cisza skutego lodem lochu pośród ciemności, gdzie ona spała od ponad wieku, zatopiona w zmarzlinie, oczekująca.

 Lecz oto nadeszła jej chwila. Gdy po gładkiej tafli zaczęły ściekać kolejne krople,
ich głuche uderzenia w rozrastających się kałużach niosły się upiornym echem. Za ścianą topniejącego lodu krył się czarny kształt, złowroga sylwetka wyniosłej istoty.

 Trzaśnięcie, niczym chrzęst miażdżonych kości wstrząsnęło ciemnością. Lód pękał, szczękając donośnie, świszcząc, skrzypiąc. Szczelina wiła się coraz wyżej zygzakiem, poszerzała. Aż nagle cała lodowa pokrywa runęła niczym lawina głazów. Jak ściana pchnięta żelazną kulą zniszczenia. Hałas wypełnił mroczne korytarze. Bryły lodu łamały się, pękały, rozbijając o ziemię. Buchnęła chmura zimnej mgły.

 I na chwilę znów zapanowała cisza. Aż z rozległej wyrwy dobiegło ciche szuranie, sapnięcie. Zaczęła oddychać. Jej serce ożywione po latach biło teraz spokojnie, miarowo, a jego dudnienie dało się dosłyszeć wśród szmeru spływającej wody.

 Wtedy wyciągnęła czarną dłoń, rękawicę okutą stalą. Chwyciła krawędzie wyrwy, wygrzebała się z wgłębienia natychmiast padając na kolana pod ciężarem czarnych skrzydeł, które powoli, odrętwiała po latach letargu, zaczynała czuć. Po jej twarzy, skórzanej zbroi i włosach spływała lodowata woda. Jednym ruchem otrzepała pióra. Podniosła się powoli, ostrożnie, żelaznym uściskiem chwytając skalne ustępy ścian lochu. Oczy zapłonęły szkarłatną czerwienią, rzucając lepką, ciemną i złowrogą poświatę na prastare mury.

 I tak Catalyst przebudziła się, odetchnęła. Z trudem jeszcze utrzymując równowagę sięgnęła z powrotem w głęboki lód, chwytając wystającą nieznacznie rękojeść czarnego miecza. Uwolniła ostrze, roztrzaskując trzymającą je zmarzlinę. Ostrze zadrżało nieznacznie, poczuła przypływ siły.
 Sięgnęła do zawieszonej na plecach pochwy, schowała klingę, rękojeść odstawała znad ramienia. Powolnym, jakby uroczystym ruchem naciągnęła i poprawiła kaptur, zacieśniła rzemienie skórzanej zbroi. Stawiała już pierwsze, niepewne kroki kierując się ku wyjściu z krypty. Skrzydłami korygowała pierwsze poślizgi na dziurawej, skutej lodem posadzce.

 Szła. Jednak szła, a jej kroki niosło echo. Musiała iść i stawić się na wezwanie, chronić to miejsce spętane w mrocznej niemocy. Musiała ponieważ...

 Ponieważ do zimnego grobu w Jerl-Akavie wtargnęli intruzi.

Przeczytaj opowiadanie, do którego odwołuje się ten fragment - Insygnium!