Młody Baron dodatki: "Wezwanie"

Młody Baron "Wezwanie"

Wiatr zawodził złowróżbnie wśród zimnych skał, wzywając ciemnych mocy. Płaska równia, nie tknięta nigdy stopą człowieka, eksplodowała nagle bielą śniegu. Lodowe sztylety odłamków wystrzeliły w powietrze z furią i świstem, a trzask rozszedł się echem. Z odkrytego, mrocznego tunelu, rozsypując powłokę pokrywającej zmarzliny, wynurzyła się czarna, okuta żelastwem rękawica. Tuż potem kaptur kryjący twarz, bladą niczym śmierć, skrzydła anielskie o ciemnej barwie połyskliwego obsydianu. Kobieta, w drugiej dłoni dzierżąca miecz o czarnej klindze i rękojeści zakończonej głowicą w kształcie czaszki.
Mówczyni rozłożyła tryumfalnie skrzydła, ciemne pióra pokrywał szron. Oczy błyszczały czerwienią, emanowały w mroźnej mgle, iskrząc się niczym gwiazdy w mroźną noc. Spojrzała w górę. Podarta kapota załopotała złowieszczo, odkrywając przylegającą pod nią ciemną, skórzaną zbroję, znoszone rzemienie trzymające pochwę miecza i wiszące przy pasie drobne flakony. Mówczyni machnęła skrzydłami, wzbiła się płynnie, drapieżnie. Wyciągając ręce, sunęła wprost w białe niebo.

Nagle na płaskowyżu pokrytym lodem pośród śnieżnych podmuchów ukazały jej się czarne mury, z początku majaczące ciemne i rozmyte kształty były coraz wyraźniejsze, gdy się do nich zbliżała, walcząc z wiatrem. Mury te niczym zlodowaciałe zęby, ustawione w okrąg, otaczały ciężkie, potężne fortyfikacje ukrytej bazy, która niczym dawno opuszczona świątynia tkwiła samotnie pośród lodowej pustki. Mówczyni wylądowała na okrągłej, pokrytej żłobieniami metalowej płycie. Pod jej butami trzeszczała cienka warstwa szronu.

Czekała tak dłuższą chwilę w zupełnym bezruchu. Otaczał ją wszechobecny chłód, ale jej oczy, gorejące głębokim szkarłatem, zdawały się odpędzać samotne płatki śniegu, które zbliżały się do twarzy, która już z daleka wydawała się martwa... Bezkresna aura Mówczyni, która jej nigdy nie odstępowała. Aura smutku, martwej i tajemnej ciszy. Aura zagłady.

Ruszyła powoli ku tkwiącemu w centrum bazy, sferycznemu bunkrowi. Kroki stawiała powoli, jak gdyby niepewnie. Ziemia poczęła wibrować. Najpierw cicho, miarowo, potem coraz wyraźniej aż ściana budynku zaczęła powoli się otwierać, tworząc szczelinę, która rosła z każdą chwilą, aż dosięgnęła ziemi. Wszystko ucichło gdy ziejąca ciemnością wyrwa osiągnęła wysokość trzykrotnie przekraczającą wzrost Mówczyni.

Wtedy kobieta weszła do środka. W chwili, gdy przekraczała próg, buchnęło z wnętrza zielone światło, coś się w powietrzu zjonizowało, było słychać ciche, szemrające wyładowania. Upiorne światło ukazało jej ściany pokryte kapsułami, gdzie utkwione w bezruchu czekały Aldebarańskie drony. Po środku zaś tkwiła okrągła platforma, wyniesiona dwa łokcie powyżej pozostałych, leżących dalej. Na każdej znajdowała się identyczna, szeroka maszyna o dynamicznej sylwetce: dwa silniki ustawione jeden nad drugim, rozłożyste – jak u orła – skrzydła z przylegającymi od spodu, oszronionymi lufami dział. Kokpity myśliwców pozostawały zamknięte, więc nie dało się dostrzec różnicy między ich szybą, a metalowym poszyciem.

Mówczyni zbliżyła się, gdy poczuła, że jest obserwowana. Odwróciła się i ujrzała wysokiego mężczyznę w skafandrze wyglądającym tak, jakby go wykonano ze szkieletu znacznie obszerniejszego diabła, lub demona. Mężczyzna miał na sobie hełm przypominający raczej element zbroi niż kombinezonu pilota. Aldebarański lotnik wzrostem przekraczał dwa metry, a więc znacznie przerastał Mówczynię.

Postąpił naprzód, stanęli naprzeciw siebie.

— Uz Naidra Neidel — demoniczny głos sapnął groźnie. — Wiedziałem, że przyjdziesz. Uz pilanu Artas'sana. Potrzebna Ci będzie dywizja. Ty chcesz atakować... Arabrad'diane.

— Ilu sprowadziłeś? — syknęła gorliwie Mówczyni, patrząc mu w oczy.

— Trzech.

Skrzydła załopotały złowieszczo.

— Więcej się nie zjawi. — ciągnął Aldebarańczyk, jego głos upiornie syczał. — Nora'bal. Ane akula Rabradan Akaminyd'za. Lot na macierz jest niebezpieczny nawet dla nas.

Wolnym krokiem ruszyli oboje w stronę myśliwca. Uśpione drony zdawały się cichym, biernym świadkiem ich rozmowy, tkwiąc pośród ścian i sopli w ciemnych wnękach.

— Ilogna Rabraddal — Mówczyni rzekła z cicha. — Cesarzowa nie jest dla nas zagrożeniem. Agnazul Sharogroth jest daleko. Za daleko, by nas zaskoczyła.

— Słyszałem, że silny Rabradan... Cazagh-Szmegl, ten który ocalał z Agmia Polgr, będzie tam. Jeśli on tam nas znajdzie, plany skomplikują się. Na Arabrad'diane nie zabijemy go, będziemy słabsi.

— Cazagh — wolno zaakcentowała Mówczyni. — Ten, który wypełzł z nocy, z dzikich krain Polgr Ilignium. Ten, który przetrwał pogrom. I uciekł.

— To żywa legenda, Gidanoz-Szmehk, Catalyst. On doda im siły do walki. On ich poprowadzi. Cazagh zabił wielu z Aldebaran'iane. Soregall Trielad!

Catalyst zatrzymała się przed samym myśliwcem, który teraz zdawał się jeszcze większy i groźniejszy. Spojrzała na metalową, smukła powierzchnię jego kadłuba.

— Musimy odzyskać Element. Uz Aksak. Zanim oni odnajdą wśród Rabradan... zanim znajdą Kidys'ane, która uciekła z Polgr. Nadejdzie czas walki, Akamindyl. Enaa wezwie Nava Ilignium, które się odrodzi. Królestwo Nava, które pochłonęła Arahez – pustka. Krew wojny będzie wszędzie. Zbliża się Mirzar'Gidanoz. Śmierć ery... zmiana.

Aldebarańczyk spoglądał martwym, nieobecnym wzrokiem.

— Tugurs, Nediel Catalyst. Udam się na Arabrad'dunn. Czekam na znak. Bua'alad. — Skłonił głowę, po czym powolnym krokiem zbliżył się do myśliwca. Osłona jak na wezwanie zasyczała, dehermetyzując wnętrze maszyny. Rozdzieliła się na dwie części, otworzyła. Pilot usadowił się przed migoczącymi zielenią sterami, a kabina zaczęła się na powrót zamykać, tym razem wolniej, miarowo ukrywając go w swoim wnętrzu. Silniki huknęły donośnym, złowróżbnym gromem. Lodowcem i tajną bazą zatrzęsło, echo hałasów gnało pośród ciemności.

— Eno'misha triel, Neidel. — osłona kokpitu zatrzasnęła się.

Catalyst patrzyła, spojrzenie jej było pełne niewysłowionej, emanującej czerwienią złowrogości. Patrzyła jak myśliwiec powoli unosi się nad ziemią. Rozpostarte podpory ukryły się zgrabnie w zamykanych wnękach smukłego kadłuba. Maszyna obróciła się w powietrzu, powoli ruszyła w stronę ścian, skręcając. Przyspieszyła, zawracając nad Mówczynią w stronę ziejącego jasnością wylotu z bazy. Żwawo, mknąc pośpiesznie wystrzeliła przez szczelinę, wzniecając śnieg i mglistą zawieję.

Huk rozszedł się pośród niedostępnych szczytów skutych lodem gór. Myśliwiec pomknął ku chmurom, zniknął w oddali, lecąc ku największemu królestwu z planet ludzi. Ku największej potędze cywilizacji wroga.

Zbliżał się atak na Arabrad.